بهرهگیری از «تأویل»، از بارزترین شگردهای جریانهای انحرافی در موضوع مهدویت است؛ چراکه تأویل راه سوء استفاده از نصوص دینی را به منظور توجیه عقاید فرقهای برای آنان میگشاید؛ به نحوی که میتوانند خود را برای دینباوران تزیین کنند و مشروعیت خویش را به دیگران بنمایانند. شناخت ویژگیها و شاخصههای تأویل در فرقههای انحرافی مهدویت، زمینه فعالیت آنان را از بین خواهد برد و آسیبهای این فرقهها را کاهش خواهد داد. ازاینرو، این پژوهش با روش توصیفی ـ تحلیلی، به شاخصهها و ویژگیهای تأویلات فرقه های انحرافی مهدویت میپردازد. برخی از ویژگیها، مانند بهکارگیری نصوص متشابه و ضعیف مربوط به نصوص تأویل شده است و برخی دیگر، ویژگیهای روشی تأویل، نظیر جعل و تحریف در فرقهها است. در دسته دیگر ویژگیهای عملکردی تأویلگر، مانند ذوقگرایی، ضدیت با نهاد روحانیت و طرح ادعاهای تدریجی در قالب تأویل، مورد اشاره قرار میگیرد و در نهایت شاخصه های تبلیغاتی تأویل، مانند فضاسازی ایام ظهور برشمرده میشود.